Ne zaman bir duman gibi vursan başıma,
uzatır dudağıma koyardın ellerini...

Oysa seninle başlamak isterdim her yeni güne
İstedim ki yanımda olmadan gelmesin uyku vakti
Aylardır bu lanet şiirin içinde kıvranıyorum
bilmem bu kaçıncı kağıdı parça parça edişim
Bu kaçıncı duvarlara yumruk atışım
umut umut diye kendimi kandırıyorum

kırgın bir hikayemidir aramızdaki bu suskunluk
her gece bir karanlık doldurup gözlerime
zamanı tarıfsiz bir acıya kuruyor kader sanki
derin bir kuyunun ağızındayız
tutsağız yolların gelmeyen yolcusu gibi
kuru bir selamın bile vefasını unuttuk
yerlrde sürünen bir sonbahar yaprağındayız

ekmeğin suyun tadı bile aynı değil
Nasılsa unnuttun yüzümü gülüşümü bilirim
duruldu göğsündeki deniz
sustu o deli yağmur
Her şey imkansız bir hayal gibi kalacak
İşte o zaman bu şehir bu sevda bu isyan yalan
Herşey bittiği yerden başlayacak

bu yokluk bu yoksunluk yoksulluk nereye kadar
özlemse özlem yeminse yemin
dinle yüreğimi de bak
sesin sağır teninde sönmüş o yangın
buz gibi yine soğuk ellerin