0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
2683
Okunma
Kapılar kapanıp, perdeler indiğinde,
Kaldırımda yalnız kaldığını anlarsın.
Sokaklar boşalıp, ışıklar söndüğünde,
Belayı yeni bulduğunu anlarsın.
İnceden inceye yağmur çiseleyince,
Buz gibi hava iliğine işleyince,
Çaresizlik başını yerlere eğince,
Fani hayatta, hiç olduğunu anlarsın.
Sıcak yaz mevsimi sonbahara dönünce,
Dünyanın ışığı kararıp da sönünce,
Cümle kâinat karanlığa gömülünce,
Bir yaprak misali solduğunu anlarsın.
Sabri KOCA
