Bir afyondur cemiyet dediğin nihayetinde;
Acıyı da neşeyi de yaltaklanarak katlanır kılar.
Bütün gücüyle üstümüze çullanan bu yük;
Nereye gider, kimlere düşer toplu kılınan törenlerde.
Olgunlaştırmayan her acı çürütür insanı alabildiğince.

Hangi sahte şafakla uyandırıldık gafil uykularımızdan.
Hangi gizli el dürttü geceleri bizi kâbuslarımızda.
Şerrimizden emindik oysa, bir intihar teşebbüsü başımızdan geçene dek.
Zamanın aksi miydi yoksa kıvılcımları gözümüzde parlayan?
Deli saçması bir oyuncakla boğuşurken ne de çabuk geçerdi günler.

Zalime haddini bildirmeyi aklımız kesmeyince
Suçu mazluma yükledik en kolayından en kabaca
Sadece olması gerekenler olur
Olmaması için gösterilen çabalar nafiledir, hesabımca

Aşkımızın küllerinden doğan bambaşka bir şeydi
Ama biz yine de adına aşk dedik,
Çünkü onsuz yapamayacağımızı sanırdık

Sahibimizin kamçı sesini duydukça ahlaka sarılırdık
Ne çok şey isterdi kullarından bu tanrılar; kimse bilmezdi…

Ahmet TUNCER