Elini sürdüğün yerde şakayıklar biterdi;
Kuş gibi hafif hissettirirdi kendimi bana.
Yokuş aşağı yuvarlanmak gibi bir histi; seni sevmek.
Büyüsüne kapılmaktan kendimi alamazdım, uçarı acılarının
Bir kahraman arardım masallarında, ama nafile.


Zamanı ve mekânı yoktu sanki seni sevmenin
Dünden gelen kördüğümü çözmek hep yarına kalırdı.
Dayanabileceğimden fazla acılar sunardın bana
Fikir sancılarından yana talihim hep açık kalacaktı
Aşkın en katranlı hali yaşanırdı aramızda

Her halini hep birlikte yaşadık aşk denen ızdırabın
Katmer katmer gül gibiydi kalp sızılarımızın hali
Acı çekerken boş gözlerle bakardın çöllerime
Bir damla yağmura hasret kalırdım gözlerinden dökülecek
Şimdi değilse ne işe yarayacaktı ki merhamet dediğin

Hoyratlık denen o ucube yaratık belirirdi ufkumuzda
Haddimizi bildirir, keskin kılıcıyla yolumuza dikilirdi
“Kes tıraşı” diye haykırırdı içerlek kahkahasıyla
Yarınını yarım bırakırdı yarı aydınlık karanlık
Her köşe başında hortlaklar vardı, günahları kollayan

Geciken şefkat de şefkatten sayılmazdı hani
Çayırkuşları gıpta ederdi tumturaklı muhabbetimize
Coşkulu bir kahır konuk olurdu uygunsuz kışlarımıza
Atlatırız sanırdık, dayanamaz sırra kadem basardık
Her hüznün tadını çıkarırdık, kıyasıya yanarcasına

Sitem de sayılmazdı acıya çalan kırçıllı sözlerimiz
Karanlıkta el yordamıyla yönünü arardı, kanayan hırslar
Masum bir macun hakkından gelecekken tüm kederlerin
Dünün güpegündüz aydınlığını idrak edemeden daha
Yarının olanca karanlığı çullanırdı, çuvaldızıyla heybemize

Dörtnala kaçacakken dörtnala koşardık ızdırabın kucağına
Bir sıcaklık arardık iskambil kağıtlarındaki zatı alilerinden
Fallarımızı fırlatırdık kaderden bozma zalim yaylardan
En sonunda vardığımızı sandığımız varlığımızdan da olduk
Hesaplar tutsun diye kurduğumuz turşular da ekşitirdi çehremizi

Ahmet TUNCER