Düşleri kalmıştı donup kalan yüzlerinde

Acının savrulduğu topraklar da...

Vicdanlar tatile çıkmıştı sanki

Hiç görünmüyordu ortalıkta...

Sonrası bir hüzün

Bir karanlık...

Karanlıkta korkulu gözler...

En sevdiğin,en güvendiğini toprağa vermenin acısı

Anlayamamak ölümü o minik yüreklerle...

Sonrası feryat...

Sonradan anlayacaktı annesiz babasızlığın ne demek olduğunu

Yaşam kavgasını...

Onlar savaşın çocukları

Hani hepimizin seyirci kaldığı

Bir resim karesine bakıp üzüldüğümüz sonrada yaşam kaygılarımıza döndüğümüz...

Ortalık toz duman,bitip yiten ömürler

Bir başına çocuklar...

Çocukların gözyaşları ...

Baba çocukları küçük kurşunla mı öldürürler diyen diller...

İnsanlığını yitirmiş kara yürekler...

Çocukları sahilde oyun oynarken öldürenler

Hayvanın kıyamadığına kıyan zihniyetler...

Kinle,nefretle dolmuş onca insan sureti...

Bir daha o gözler güler miydi acaba

Bir daha çocuk halinle hayal kurabilir miydi masmavi dünyanın

Hangi acı daha yakardı canını bu kadar

Bir daha korkar mıydı karanlıktan

Ağladığında kim koşacak feryadına

Kim saracak o yaralarını

Hangi kadın annesi,hangi erkek babası olabilir diki

Her insanın bir defa olurdu anne babası...

Savaş borularını çalanlar rahat mıydı yataklarında şimdi

Bilmem kaçıncı rüyasında mıydı yoksa...

Savaşlar bir gün biterdi ya o çocukların hayalleri...

Bir daha doyasıya oynayamayacaktı...

Evet vurdular hiç acımadan o suçsuz melekleri

Vurdular ve oyundan çıktı hepsi...