Gölgen benimleydi sanki...

Hani içten gülsen kucaklayacaktım içindeki çocuğu

Varlıkla yokluk arasında gidip gelirken ömrün

Neden çarpmıştın kıyalarıma

Nedendi bu kadar yabancı olman

Oysa aynı şarkının acısıydı bizimkisi

Hani şarkıcı gitmiş elimizde mikrofonla kalakalmıştık öylece...



Gölgen benimleydi sadece...

Kendine gölgene bile yabancı olmuşken sen

Hangi düşünce dehlizinde kaybolmuştu umutların

Bir yaşama telaşınla avuturken kendini

Geçip giden ömrünü seyrediyordun öylece...



Bir gölgeyle seviştim aylarca, bir gölgeye sarılıp uyudum

Oysa uyku atakları geçiyordun

Uyurken bile sevilmekten korkuyordun

Dokunmaktan,

Kendine dokunur gibi birine dokunmaktan korkuyordun

Seni alıp götürmüştü yabancı,içindeki yaşam sevincini

Ortada bir gölgen kalmıştı öylece...


Ben başka bir yabacının acıttığı canımı sevmekle meşkuldum

Kendime kızamayı çoktan bırakmış yaralarımı sarmıştım

Uykun da sarılırken sana sıçrayışlarına uyanmıştım...


Hani terketsen yalnızlığındaki gölgeni

İçindeki çocuk mutlu olacaktı yeniden

Sen yok olduğunu sandığın gölgene sarılıp yaşarken

Varlığın can çekişiyordu bir yabancının ardından...


İki yabancı ,yabancıların acıttığı yaraları sarmaya çalışırken

Ben hiçliğim de yüzüyor,sen var olmakla yok olmak arası gidip geliyordun

Ne zaman dinerdi fırtına ne zaman güneş doğardı bilinmez

Kısır bir döngüydü senin varlık yokluk savaşın

Benimse hiçliğim...


Yakınlaştıkça uzaklaşmak istiyor

Uzaklaştıkça dizlerimizin dibine kadar sokulmak istiyorduk

Dedim ya yabancıların kanattığı iki can parçasıydık

Sen var olma yok olma telaşında

Ben hiçlik...