hiç kağıt helvası pamuk şekeri olamayan
o öpülmeden büyüyen çocukluğum gibi buruğum bugün
bugün çok yoğun ve yorgunum
toplayamıyorum bölük pörçüklerimi
şekli şemali olmayan bu renksiz ütopyada

ah dostum
bugün bütün soruları yanıtsız bırakıyor hafızam
hayli güçsüzüm
anımsamamak ne acı özgürlüğü

martı kanadına iliştirdiğim sevdayı
o biraz çocuk halli, çokça seven kadını
ve mimozalara konan kelebek düşlerimi
ah anımsamamak ne acı
gülen mutlu, umutlu çocukları

eğreti bir yaşamın kafesli cumbasında
asırlardır seslenirim şahikalara
her defasında kendime çarpar sesim
acır kimsesizliğim

geçti gitti işte serseri yıllar
silip gitti tüm canlı renklerimi
şimdi bu siyah beyaz yaşamın kıyısında
duran bir tutam tuzdur ömrüm

şimdi ben
bunca çocuklar öldürülüyorken hunharca
bu bir tutam ömrümü
şu tuzsuz yaşamın yavanlığına
katsam ne olur katmasam ne!



22/8/2014/ Nermin Erol.