usları, susları dinliyorum
çok sesli suskuları
her biri kılıçtan keskin
dinledikçe kan sızıyor şakaklarımdan
oluk oluk
taşıyor sabrım beynimin tasından
keyfe keder insanlara

oysa ben
her defasında yeniden ölüyorum
namlular ucunda donan bakışlarda
baktıkça büyüyor gözlerimde çocuk korkuları
baktıkça yapışıyor tenime titrek acılar

kum gibi seriliyor çocuk cesetleri
ölümü solurken ceylan bakışlarıyla
öğütülüyor hayatlar körpe ve toy
doyumsuz midelerin çarkında
emperyalist bir iştahla
abanmışlar ölüm sofralarına
taslar dolusu kan, tabaklar dolusu can
yiyorlar bana bana

bu ne seyri sefa dünya
bu ne cefa içimizde
bir kapital hüküm, bir haksız ceza
hangi kanun kesti günahsız çocuklara
ki kırıldı kalemleri

dünya sağır, ölümler ağır mı ağır
göğsümdeki yaralar ağır
ey kabuğunda saklanan insanlık
çık sıyrıl yenile kendini
bu ne feryat figan, bu ne kanlı cihan
"yer demir gök bakır"
kalpazanlar sağır
bağır insanlık bağır
bağır
bağır
bağır!


1/10/ 2014/ Nermin Erol.