kendi yaşamım değil beni güçlü kılan
ne yaşamlar taşıyorum belleğimde
nice gözüm nice sızım var benim
mağlubu, mağruru, masumu
sömürülmüş, sindirilmiş, ezilmiş
çaresiz bırakılmış kendi kendine

siz nereden bileceksiniz
ne acılar seriyorlar ömrüme
kaç el birden vuruyor göğsüme
yumruk yumruk
taş gibi hançer gibi
kaç el birden yoluyor saçlarımı
çığlık çığlığa

kendi yüreğim değil beni güçlü kılan
birlikte yürüdüklerim
birlikte yara alıp, birlikte kanadıklarım
kaskatı keserek tutularak nutkum
çaresizce vurulup
birlikte öldüklerim

siz bilemezseniz efeler beyler
neye, niye direndiğimi benim
kalleş gülüşler eşliğinde
kör testere çiğnerken şah damarımı
bilemezsiniz benim türlü acılarla
çiçeği burnunda
kaç kişi öldüğümü

şu bozgun, şu kokuşmuş çoğrafyada
nice suskunlar
nice unutulanlar ücralarda
canhıraş yaşamın kıyısına tutunanlar
kanımda canımda yanı başımda
ya da millerce uzağımda
ne önemi var kimin nerede olduğunun
nerede doğduğu, nerede öldüğünün

anlasanıza
benim güçsüzlüğümü güçlü
sesimi gür kılan
binlerce unuttuğunuz
gözardı tuttuğunuz
o cellatlar karşısında titreyen
eriyen dirhem dirhem
anne nefesine muhtaç
nice öpülmemiş çocuk bakışlar!


24/7/2014/ Nermin Erol.