sayfaları kapatıp yağmura gitti
çocuklara karışıp şansını denemeye

parmaklıkların arkasında gülüşünü eksik etmeyen eski aşk
eski kapı eski odalar ve nefesleri yakınlaşan
bu durgunluğu sürdürecek daha basit bir yara
öpüşürken teninin sonsuza erdiğini
düşünmenin eteklerinde karanlığa kar yağıyordu

beraber bir suyun içinde
aynı gövdenin tükenmeyen parçası olmak
akmak çoğalırken denize doğru
patikaları tükenmiş ayaklara yeni yol
vermenin telaşıydı heyecanımız

bakışlarımıza sinen ani uyku
büyüterek kucaklıyorduk sevgiyi
belki bir tünelden geçiyorduk gözlerimizi kapatıp
ışığın sonunu merak eden çiçekler gibi
dökülüyorduk dünyanın dudaklarına

açar açmaz o güzel esintiyi duyduğumuzda
yeniden kırılgan bir yola düşüp ürperen
mavi kalpli rüyalar istasyonunda
bir daha ağlamanı istemiyordum

şimdi bir yağmurun sesiyle geçiyorum ayaklarından
unutup dalgınlığın koynuna girdiğinde
pırıltılı kirpiklerini kaldır
şarkılar ıslatırken bizi
beraber açalım gözlerimizi.