bu ne telaş nedir acelen
bir veda bile etmedin giderken
sabahı bile beklemedin çıktın yola
uzaklar da yolunu gözleyen mi var

her uzayıp giden yol
mutluluğa götürmez ki insanı
öyle zanneder ve yanılırsın
mutluluk sen de kalandır biliyorsun
eğer elveda denip de koptuysa ipler
o senin değildir artık

suskunluğum sakın seni aldatmasın
fırtına öncesi sessizliğimdir sakinliğim
deli bir kasırgaya dönüşür ruh halim
gözlerimden dökülen yaş damlasıdır beni engelleyen
yanaklarımdan süzülür inci tanesi gibi
sığmaz avuçlarıma birikir

bir koca çınar gibi kökümden sallanırım
dalımda budağım da sendin haykırırım
görmiyeyim diye yıkılışımı
dizlerimin üzerine çöker öylece kalırım

oysa ne kadar da alışmıştım sana
saatin akreple yelkovanı gibiydik
bir gün aynı yerde çakışsa da yolumuz
kim bilir
alışırım belki zamanla yokluğuna
ama ya o kokun
onu nasıl atacağım üzerimden
cennet kokusuydu sanki içime dolan ...


Refik
17.08.2014
İstanbul