sinek kadar bir şey değildi sevdam
ne de cücelerin cümle sularını içen bir dev
kondurmazdım üstüne tek pislik
umutla sağardım yeni günleri
tekmeleyip örseledikçe hayat


yeni bir ay takardım karanfil tenine
kulağı yere sarkık gecelere
pörsümüş sabahları asardım
yüreğimin en görülmez yerine
eğer çok ağlaksa gündüzler
koyar sofraltıma çırpardım
bir nihavent şarkı eklerdim yenine
parmağıma dolardım aşkı
bütün gün onu sarardım
gülerdim oynardım yanardım


nasıl güldüğüme ağlardı kadınlar
arkalarında sürüyerek kadın bakışlarını
kulaklarından silemezlerdi şarkımı
yolarlardı saçlarını
sokağa izinsiz adım atmanın
suç olduğu evlerde
ölük sarı gözlerle bakarlardı yollara
bir türlü gelmezdi bekledikleri
oluruna bırakırlardı her şeyi
sarhoş kocaların naraları eşliğinde
nedense yoluna girmeyen düşlerle
geceyi gündüze katarlardı
ekmek teknelerine dolmazdı ay


bütün bir yoldu sevdam oysa
bütün kadınlarla aynı kulvarda
daha özgür bir hayat için yarışta
yalnız sevgide geçmenin
ön plânda olduğu dünyada
çocukların ellerinden tutarak
barışa çevirerek ara yolları
dostlukla kesişen caddelerde
aşka bayrak açarak


anlamadılar beni sevdam tanımadılar
ipi göğüsletmediler huzurla
defterimin arasında sevdaya postalanmış
kuru gül yaprakları kaldı
çocuklar ağlatıldı!..





16. 8. 2014 / glenay