İstanbul’un bahçesinde yürekli bir Can,
İmrenir canan, sureti dillere destan,
Bahçelerde dolaştı, bir Gül bulmak için
Bulup da Gül’ü yüreğine sarmak için

Üşüdü, hangisine attıysa elini,
Yandı canı, diken kanattı bedenini
Oysa hep koştu durdu, asla vazgeçmedi,
Avcundan süzülen kan, umrunda değildi...

Gizli bir hazineydi belki aradığı,
Hazine ki, haritası şah damarıydı
Biraz katmer bağlamış, üstünde kir, pası
Tek bir dokunuş gerek çözmek için mührü
Dokunuş ki, açacak, mühürü ve gönlü

Ağla ey Delikanlı, verilsin kilidin,
Islat kurak sahranı, filiz açsın evin
Kendine gel, kapılma beşer sevdasına
Adan, seni asla terketmeyecek Zat’a..

Görmedin mi hala, neden sevda yüklüsün
Muhabbetin kimin hakkı, kim aşka layık,
Değsin baş ile ayak yere aynı anda,
Gör bak, neler kaçırmışsın bunca zamanda

İstanbul’un bahçesindeki yürekli Can,
Koştu şimdiye kadar tek bir Gül peşinde,
Anladı ki mekan da yanlıştı, usül de
Anladı, açıldığı zaman kalbin mührü...




Nazlı Çelebi