0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1071
Okunma
an olur bazen, çaresiz hissedersin kendini,
hiçbir çıkış noktası bulamazsın, yolların tamamen kapalı, çaresizce çırpınır durursun,
bir hüzün çöker bağrına,
işte bu şiir , hüznü şiiri..
Yalnız bir güne uyandı kadın
Sükûttu yol arkadaşı ona
Siyah beyaz parmaklıklarıyla,
Hapisanesinde yalnızlığın.
Ağlayarak gök bozdu sükûtu
Kadın iliklerinde hissetti
Gökyüzünden gelen damlaları
Islandı vücudu, aldırmadı
Ağlayan sema mı, kadın mıydı?
Kime aitti bu gözyaşları?
Diner miydi içindeki ateş,
Yoksa her bir damla yakıt mıydı?
Hangisi gerçek, hangisi hayal
Kalmalı mı sözde mutlulukta?
Devam mı etmeli yoksa çile
Tek nefeslik can kalana kadar?
Kapadı sımsıkı gözlerini…
Gözden geçirdi hayallerini
İtiraf edemiyordu kendine
Her gece düşlediği hayali
Hapsolan, gerçeğe ve hayale
Hapsolan, geceye ve gündüze
Bir biçare kadının düşüydü
Naçar, düşmüştü düşün içine
Nazlı Çelebi
5.0
100% (3)
