akşamın kuzguni kızıllığı çökerken ufka
kapkara bulutlar dolaşır havada
alır götürür beni çok uzaklara
sen gelirsin aklıma yalnızlığımda
içimdeki yangınlar yakar kor kor
köz olsa da küllerim
senin kokun varken içimde
özlemin hiç bitmeyecek yüreğimde
yağmurum ol dön gel bana
suya hasret toprak gibi
her damlanda ıslat beni
işte o zaman diner içimdeki fırtına
canlanır yeniden tüm hücrelerim
yalnızlığımın bir adıdır sensizlik
içimde kapanmaz yaradır çaresizlik
belki de kopacak fırtınanın
ön habercisidir bu sessizlik
silemem geçmişimden ne seni ne de izlerini
görmeseydim ne olurdu gözlerini
böylesine erimezdim batan bir güneş gibi
sözlerim hava da kalmaz boşluğu dövmezdi
aşk nağmeleri duyarım
yüreğim kapalı olsa da aşka
kırılan her dal parçasında
sana yazdığım her kelimenin ilk satırında
kaparım gözlerimi düşünürüm seni
gördüğüm bir serap gibi
gözlerimin önünde beliriverirsin
özlem aramızda olur setten bir duvar
tutmasan da ellerim uzanır sana
çöz ayağından prangaları kır zincirleri
bekliyorum hasretle dindir özlemlerimi
kim suçlu kim hatalı yok artık önemi
manasız kaprislerden ikimiz de bıktık
sevda köprüsünden geçerken zaten yalnızdık
ellerimiz birleşse de bir bütün olamadık ...


11.08.2014
İstanbul