gözlerinin ’gitme’ yakarışında gördüm
ayrılığın bir bedeni kaça böldüğünü Aselya

‘’gidersen susar içimdeki deli rüzgarlar
rotasını kaybeder yüreğim
kurur içimdeki çağlayanlar
YÜREĞİMSİN ,gitme
olduğun gibi kal bende’’’

su olup yüzüne yürüdü yüreğin
giden toprağa vermezmiş öldürdüğünü
son kez olsun inan bana Aselya
bir göç gecesinde çözülür vuslata
hasretin düğümü

öyle bakma gözlerime
kendini arar gibi Aselya
durmadan kan kaybeden bir yara
kendini ifşa eden bir pişmanlık
gizlenir çizgilerin birinde
öyle bakma yüzüme
ve sızlamasın
acımasın
yanmasın yüreğin
ben ki cezbelerdeyim

dizlerini kırmış bir aşkın itirafıdır bu
bir hissizlik sonucu kaybettim
o deniz kasabasını ve seni Aselya
bavulumda vakitsiz veda çığlıkları
vazgeçmenin keskin isyanında kalbim
üzerime dökülüyor sokakları tutan evler
canlanıyor perdelerdeki sinsi gölgeler
oysa uzun zamandır insanım ben
bir kaybın pişmanlık çetelesinde
öl(dür)düğü yerden diril(t)mek isteyen
o batık deniz kasabasından öte
ikimize de yetecek bir gökyüzü dileyen

her gün/aha perdeymiş gözlerin
huzur sağanağımdaki sır
çözülmemişti bilmem kaç asır Aselya
dudaklarında yayılan gülüşlerinden
üveyikler uçurdum dağlara
baykuş gözlerinde boğuldu ışık
bir öfkede kesildi soluğu sözcüklerin
ne olur dönme sırtını şimdi

bilseydin içimdeki kalabalıkları öldüreceğini
yağmura nikahlı bir yıldırım gibi
düşer miydin ömrüme Aselya