BERDUŞ




I
Sahile uzanmış bir berduş
Ayakları kumun içinde
Gözleri şişmiş
Sakalı Zerdüşt’ün sakalı gibi karmaşık
Üstünde yırtık pırtık bir elbise
Yüreği bölük pörçük
Yırtılıp çöpe atılan bir mektup gibi
Yanında bir köpeği
Tek sırdaşı
Hatta yoldaşıdır
Ay, öyle güzel vururdu ki denizin dibine
Balıklar serenat yapar sevdiğine
Denizin en dibinde
Aşk ı destan yazar köpek balıkları
Kendini yaşamın güzel kollarına bırakırdı…

II
Doğruldu berduş
Belinde ince bir sızı
Teninde
Gündüzün kavurucu sıcaklığı
Dalgaların hışırtısında
Uzanıverdi sigarasına eli
Ama olmadı
Dalga ihanet etti
Son sigarasını da alıp götürdü
Bir gemici buldu
Ve kaçak bir tütün sardırdı
Sonra uzandı yine
Gözleri yıldızlarda
Kulakları
Çılgınca sesler çıkaran diskoteklerde
Yanına kadar sokuldu bir martı
Özür diledi berduş
Gecenin bu vaktinde
Verecek bir şeyi yoktu martıya
Boyun eğip gitti martı
Ardında kaldı buruk
İki damla gözyaşı
Üzüldü berduş
Sonra ağladı
Kendi de açtı çünkü…

III
Bir ses uyandırdı
Yarı uykulu halinden
Sızlayan bir sesti
Belli bu ses derbederdi
Belki de yüreğindeki kederdi
Ve fark etti
Vadesi dolan bir tanrıçaydı bu
Lilith
Ölümü bile güzel kılan tanrıça
Senmisin dedi
Sesi çıkmadı ama biliyordu
Daha önce görmüştü
Binlerce yıl önce
Ve şimdi, değişmişti
Gördüğü anda yaşamak istemişti berduş
Ama ağlıyordu hala tanrıça
Silkelendi
Halikarnes e karşı bir göz seyritti
Deniz suyuyla yüzünü yıkadı
Ve yanaştı tanrıça ya
İlkin ürkekti
Sonra ilk defa oluyormuş gibi erkekti
Özür diledi
Ve derdini sordu
Benim vadem doldu dedi
Atıldım çöp tenekesine dedi
Olmaz dedi
Berduş
Sen kaldırım gülüsün dedi
Yok dedi tanrıça
Sonra berduş
Korku ve cesaretle
Hayatının son isteğinde bulundu
“Müsaadeniz olursa
Size aşık olabilir miyim”?
Dedi
Yok dedi tanrıça
Ben seni hak etmiyorum dedi
Sonra yürüdü
Çıplak ayaklarıyla
Denizi yardı
Gitti gitti gitti
Berduş dur dedi
O gitti
Dayanamadı berduş
Kafası zaten bir hoş
Takıldı peşine
Bulma umudu ile
Ama ne gezer
Tama son nefesini verme arifesinde
Konuştuğu tanrıçanın hayali olduğunu gördü
Çünkü tanrıça da sahilde onun peşinden ağlıyordu….

(Ferman Kemal ZENCİRCİ)