ben hiç bir zaman anlamadım bu hayatı
ve hiç bir zaman da mutlu olamadım bir aşkın yıkılmış köprülerinde
hangi buluta vurulsam sırılsıklam etti yüreğimi
hangi dağa baksam güneş yakıp savurdu küllerini
hep ellerimdeki bir parça umutla yaşadım bu güne kadar
ama ne bir umut geldi kalbime
ne de düşlerim bir gerçek oldu bu umutsuzlar şehrinde


özlerdim ama gelmezdi sevdiğim
ölümü bile ardıma alacak kadar severdi kalbim
ama o gözlerime baka baka terk ederdi bu kenti
yollara küser inatla gitmezdim benim olana kadar
ama hiç bir zaman benim de olmadı
hep bir sonbahar akşamının serin rüzgarlarına bıraktı yüreğimi


umut etmesi güzel gelmese bile
en azından kavuşamadığım duygular için kurduğum hayallerim var şimdi
bu bazen yetiyor bazen de kahrediyor
ama en azından hiç bir şeyin olmaması kadar kötü değil
hep ellerimde bir şey varmış gibi yaşatıyor insanı
bu da kahrettiği kadar mutlu ediyor
ya da mutlu ettiği kadar da kahrediyor sonunda
aman ne bilim işte ne olup biitiyor bilmiyorum
hayatı boş boş yaşıyorum
nereye gittiğimi
nereden geldiğimi
niçin yaşadığımı hiç bilmiyorum
bilmeden yaşıyorum


karanlık bile gölgesiyle yaşıyor ne mutlu ona
gecelerin bile sevdiği var gökyüzünde bir yıldız gibi
ama ben hangi sabaha uyansam güneş hep geç kalıyordu ısıtmak için
ya da ben her gün yanlış bir sabaha uyanıyordum
ya da Şizofrenik bir hasta gibi mi? yaşıyorum
bilmiyorum off yaşayıp gidiyorum işte öylece


ya ben çok geç kaldım bu hayata
ya da benden önce geçip gitti bu yaşam
kendimden geçtiğim bu günlerde
içimden atamadıklarım ve
yapmak isteyip de yapamadıklarım vuruyordu kalbimi her gün
geç kalmışlığın çaresizliği
umutların da bir kölesi gibiydi içimdeki mutluluk
hiç gelmedi ama bende hiç vazgeçmedim
hep umut edip her gece bir bahar düşledim
yine gelmedi
olsun gelmesin dedim
ve ben her gün yeni geceler bekledim


hangi sokağa girsem çıkmaz yazıyordu
hangi yola girsem kırmızıdan geçilmiyordu
sağ tarafımda yollar
sol yanım da ise hep bir umut vardı yine
bir adım gidip üç adım geri dönüyordum
yüreğim ile hayat arasında çekilen ince bir çizgide
öylece gidip geliyordum
bu bir kararsızlık mı?
ya da bir aptallık mı?
biliyorum
serseri bir kalbim vardı aslında vazgeçmeyen
pes etmeyen bir yüreğim vardı benim
ama şimdi ölüyormuyum bilmiyorum
hah şimdi ona da geç kalır ya kalbim
ağlayıp ağlayıp gülüyorum


hiç ilk gidenim olmadı
hep gittiler dedim benden
hep gittiler ama dönmediler dedim
bazen de ben gittim
ama ya erken gittim geç döndüm
yada geç gidip erken geldim bu şehre
ya da ben gittim kimse gelmedi peşimden
döndüğümde ise hiç bir şey eskisi gibi değildi
acı olan yanı da bu ya
zaman her şeyi alıp götürüyor
hiç bir şeyi eskisi gibi yaşatmıyor


şimdi yeni umutlar bekliyorum
yeni yeni saatler geçiyor ardından
aşk mı? para mı? hayat mı?
yoksa adam gibi yaşamak mı
işte bundan bahsediyorum ya
hepsini bir kenara atıp
ben sadece
hak ettiğim ve
geç kaldığım her şeyi
geri isitiyorum
.
.
.
Mawish
.
.
.

GEÇ KALANLAR – Mawish