sevgilim;

kendine mahşer ateşini yakıştıran tufan bakışlı yarim


çok geçmeden dön ne olur gittiğin o yerden
burda hazan aç kalır, bahar kırar dallarını sensizliğinden
o gittiğin yer bilmez kıymetini ,benim seni kendime şah ettiğim gibi






soluğuna dünyayı sıkıştıran göğsüne hasret
nasıl koydunda çekildin gittin sevdamdan


bi an ;


dünya kayarak düştü sandım bu nasırlı lanet olası boş avuçlarımdan





bir ananın doğum sancıları yapışı verdi şu kopası dilime ...


ağladım salya sümük,
sustum uzun uzun sonra
uzandım senden artakalan soğuk yatağa ...




önümde uzayıp giden yoldan toplayamadım kocaman adımlarını









sevgilim

çok değil ;


bir kaç saat oldu böyle paramparça dağılalı
ve hiç mecalim yok bu hayal kırıklarımı toplamaya
batsın ayaklarıma kıymıkları bu adi yalnızlığın !
kim alacaksa gelsin alsın bu aşağılık halin ceremesini çimdik çimdik etlerimden





sevgilim ,

bırak dağınık kalsın hasretin,
sen tastamam dikil şöyle ulu bir dağ gibi karşımda


’yarim’ de, ’yaram ’ de

titreye titreye can vermezsem namerdim dizlerinin terkisinde










sevgilim ;

suskunlukların en yakışanı yarim




bu üçgünlük dünya telaşımda ;
efil efil kokunla sarhoş etmeyeli ne çok oldu beni


ne çok oldu, bir sardunyaya uzanmayalı kocaman ellerinin gölgesinden
parmaklarının boğumunda ufalmayalı yüzüm
içim titremeyeli mistik sesinden


şimdi ne yana dönsem, içim patlayacak kadar şişiyor öfkemden
un ufak oluveriyor o cesur bildiğin kadın ...



sevgilim ;

ne vardı da böyle tez geldi bu kemiksiz ölüm
ne cenaze, ne bir yas var arkanda
ağustos utanmıyor soğuğundan
sanki alay ediyor bu kıçıkırık dakikalar arkamdan...



saatler üşengeç,kuşlar gücenmiş,

bir ben ,
bir de içimde tutuşturduğun o har ateş...




sevgilim ;


karlara hasret dağ gibi başım
bana yakışmıyor bu buz gibi ayrılık
ve damarlarımda sıkışıyor inatla bu hazin yalnızlık






yar de , yara de ,ne dersen de işte

ama dön artık...









Gülşah Gayret





,,,