dar bir avluda geniş akasya ağacı
beyaz sevdalar gibi görüntü alanımda
seni düşünürdüm her esintide, durgunlukta
senli sabahlar düşlerdim uykusuz gecelerde
öyle beyaz kocaman bir gülüşle


seme akşamlar hüznü mayalardı
balkonuna evin yaşlı sesler düşerdi
kendimden çok seni yazardım
sana aşıktı harfler sözcükler
beyaz düşünceler dansederdi beynimde


beyaz köpükler vururdu senli denizlerin kıyısına
nasıl acemi bir yüzücüydüm hayatta
oysa tek dal beni bellerdin
suların çarpa çarpa vurduğunda
gençlik kayalarına


bilmezdik özleyeceğimizi akasya ağacını
gölgesinde bile oturamadığımız
altında oturan mahalle kadınları gibi bile
tahtını kurup birlikteliğin
gelecek güzel günleri düşlediğimiz
bir günümüz olmadı


kalmadı küçük avlular eski evler,insanlar
sensizliğin sessizliği hakim
ölü çıkmış gibi duran yerlerde




24. 6. 2014 / Nazik Gülünay