düşürdün elinden yar
sevgin sabun köpüğü gibiymiş dedim
çabucak silinen bir kalem izi
ince yazılarla süslenen
sade bir kelimeymiş


döküldüm günlerde
gecelerce karardım
o büyük yıldızımı aradım
sönüp geçti taş yıldızlar
hiç iz bırakmadan arkalarında


gömleğimde iliklediğim düğmemdin
iki yakamı bir araya getiren
düğümlü sesimi açan
ses fenerim


meğer ne karanfil kokuluymuş
seni seviyorum diyen sesin
bütün mahalle koklardı sanki
bütün kasaba çiçeklenirdi
gülümsemem dokurdu kentin yüzünü


sıcak bir haziran
temuz güneşiydin ömrümün
birbirimize çarparak yürürdük
iki sevda acemisi


nasıl gülerdi gözlerimiz
üstünde seslerimizin
dökülürdük bir testiden
ayrı ayrı bardaklara
aynıydı şerbetimiz


birden gittin yar
tepeden denize yuvarlanan taş gibi
derin yaralar açtın toprağımda
yediveren gül verecekken
cılız çiçekler bitirdin


her esintide döküldü bir yaprağım
ayıbımla kaldım ortada
açığa çıktı köklerim


bil ki yenilmedim
topladım dağılan uçlarımı
sensizliği tümledim
yaşattım ellerimi

yenilmedim yenilgiye!







23. 6. 2014 / Nazik Gülünay