Güneşim.
Ay parçam.
Eylemim benim.

Seni ekmek kokusunda karnını doyuran,
üstü başı illegal özlemlerle süslenmiş bir mülteci gibi seviyorum.
Seni kerpiç evlerin damlarından sarkan,
Buzulların soğukluğunu eriten güneş gibi seviyorum.
Seni ölümü göze alıp karlar arasından doğan kardelenin cesareti gibi seviyorum.

Yaprağın solan, kuruyan yanından tuttum ellerini
Dicle’nin serin sularından öptüm dudaklarını
Süngülü kapılar ardından sarıldım boynuna
Özgürlüğe sarılan güneşim gibi
Göğün mavisinde kanat çırpan kuşlar gibi

Güneşim.
Ay parçam.
Eylemim benim.

Avuçlarıma inen nasırların
Yüzünü okşayan parmaklarımda
Gülümseyen yüzünü sevdim
Ben senin beniM olma yanını sevdim

Nefesine dokundum
Saçlarını taradım
Gözlerine baktım
Gözlerin ki yüreğimde bir deniz
Denizin içindeki balığım ben
Kıyısında soluk soluğa
Sesinin titrekliğinden öptüğüm

Seni şiir yazar gibi seviyorum
Seni mısralarımın arasında,
Beyaz deftere dokunan mürekkep gibi seviyorum
Seni parmaklarımın arasında tuttuğum kalemin,
Adını göğe yazan cesaretim gibi seviyorum.

Korkak yanımdan tuttum nasırlı ellerimle
Yüreğine dokunan yüreğim gibi
Sokakta mendil satan çocukların
Alnındaki alınterini kollarıyla silmesi gibi sevdim seni
Gözlerimden öptün yaralı yüreğimin
Bir militan gibi

Güneşim.
Ay parçam.
Eylemim benim.


İbrahim Dalkılıç

23/06/2014
12:15 İstanbul