Anneci
başuc…
“.” fıkrasını hatırlayınca
işaret gezdiren Öğretmenime…
gülen yüzümle sob
.
en iyi arkadaşı da
ağlayan yüzümle
.
bana yasak dedi
ve hatta dedi
.
oysa sen…;
kokonuşmayı
sus dedin…s
gıdıkladın… gülmeyi
kucakl…sevme Anne…!
.
sen uyum derdin
Öğretme diyor
.
kakarıştı….
.
konuş diyor
sus diyor
çocukça diyor
sen ç diyor
ama yine
.
sanki ağaoyuyor…!
.
hani ben…!
bir çocuğun
.
büyüanlamına gelmediğini
.
öpüşünce neyse…


Öğretmenim,
çizdi…;
“Nedenyok?” diye soruyor Anne…!
.
O’na mı ki…;
Okul’da…
öğretmene sobe
kulakları
avuçlara cetvel yemek
.
ve tüm
.
acağını bilmiyor Anne…!
...
..
.
/…oysa…;
obilene…
bir romandır
bazen…
boyund…sırrı “zama”
.
//… sallanmak ister
bahar bilir ançocuk,
babasını masalinanmak ister
yıldızlar…
gökyüzünün siv
her karanlık…g ister…//



“kılavuzum ol…
çocuk parsol yanım,
umut saçsufuk…!
-umuttan gay-
yüreğim çocuk…!”
…
..
.

1983

tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı
yay,ank,2006