ey ölüm…!
rıldı yürek…yaprağı tutuştu gülün
kanat çırpıp uçam…
gül yanığı
.
Annem…!
hatalarımı bağışlayanım
canımın yarısı,
göğümün
ne zaman üşüsem…
ipek şal gibi sısarmalardı
ne zaman or çiç daldı
.
Annem…!
kirpikleri yağmur,
Annem…!
nefe bulduğum
ıhlamur kokulyıldız derip…
karanlıklarımda ışığına tutunduğum
ay yüzlüm, m
senin bir kurban ederim

Annem…!
o ferahfeza gözlerindeki ışıl ışıl nur sönmüş
gülüşünü
.
bir beton sancı yükselgöğsümden
şefkat yumağı kucyorgan diken
sankigözümden
artık her gecem…uykusuzluksun sen
.
merhem olmuyor ağıtlar…
sensiz her yanım sis, her yanım pus…sanki cehennem
yıkıkçilehanem
ne büyük susuzluksun sen

Annem…!
karnını
kime öptüreceğim yaralarımı…nerede şifa arayacağım
.
ne sütün kadar
Annem…!
bir bilsen…
yerine hiçğımı…çıkıp geleceksin
açıversen o hü gözlerini…;
ak
.
dilerim…bu şii okusun
mekânın Cennetül-Adn’da kurulsun
Efendilerimiz ko, mağfireti üzerine olsun
ebenur ile dolsun
...
..
.
Annem…!
gül yüzlüm… dualar göndereceğim…
sonsuz uykunda baş yastığına tüy olsun diye

Annem…!
“Cekutsalım
kimi yaraların kabuk bağlamadığını
ve ölümün taptaze bir

Annem…!
teAnnem…!
gülleri dkırık
hiçbir gelmiyor ebedi ayrılık
sen...
anılar denizinde bir beyaz beni
.
ne fayda ki…
zaman durdu…üfleyip
teri gü…! nur içinde yat!
sanki güneşi içtiğimi…
kezzap ku…
Hiroşima gibi yanıp tutuştuğumu göreceksin

Annem…!
ses dualarıma…
giriverir…
el vurursan kanayan yaralarıma
bir lahza…sana
seni teslemek
üşümeyeceksin artık…
güneş yaslam
nur içinde yat!
…
..
.
Annem…!

1997

*tahsin özmen, bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay ,ank 2006