ben daima…;
çocuklar tonda a
-ki rengi -
açlıkla büyünmacıların k
mahcubiyetin
el açmış mutdüşlerken…
gökteki metalatılmaz sandım
.
hiç olmaz diye…
açlıktan boğazı örümcek

birileri…;
can bildikleri…
canı canandan almak
cellâdı olmak kurmuşlar
önce kadın bedenlerini…
kirle saymışlar
sonra da kefareti deyip…
katl karar kılmışlar
.
cehennemi hep onla…cenneti hep alan
yaşamayı haram…ölümü helâl kılan
ya töre ya da koca infazı vurmuşlar
.
gelinlik yerine...
kan damlalarının kefene sarıp...
kardan at…kanında
henüz bembeyaz kefeniyle…
elleri ayakları yok…
“kurşun yarası…kızıl karanfil gibi aç alnında”
delikanlılara ölümü hiç yakıştıramadım…!
.
hiroşima ne ki…
bütün gönderip…
parçaları gelen oğlu yerine ö yüreğinin yanında
düşündüm…!
şu deniz hangiortasında
.
hangi ğerdsönsün… acı dinsin diye
evladı yitik birolup akmak istedim
zamansız olmasın diye
her yan kand yakmak istedim
.
fakat acıyı ne bıçak keser…
ne ceset tadar…ne de te
yürvicdan…!
ben hep, hsarıldım
kan yıldız…
gözyaşsoruymuş
.
bilirim…;
her şair…
kalemini yüreğine bansa da
şiirlerini sansa da
dokuz-nokta-ikilik deprem ne ki…
şiirler doluymuş
şairlere ölümü hiç yakıştıramadım…!
.
ölüm bana alıştı da…
ben…!
üç-bedeğilmiş
ölümü hiç kims…!
hiç kimseye yakıştıramadım…!
hiç kimseye…!
hiç…!
…
..
.
1987

Büyük Usta Nazım’dan
tahsin özmen bez bebekler de üşür çatım&baskı yay ank 2006