vazgecmem eskisi gibi...
utanıp sıkılıyorum
icimi actıgım her kadından muzdarip
eski bir dukkan kiralayıp icine yalnızlıgımı yerlestiriyorum
ustune ekliyorum caresizliklerimin
ve bir suredir kelimelerin efendisiymişim gibi
rahat ver umursamaz
ve ürkek ve ukala
yazıyorum
aklımın saglıgını kontrol etsin diye basvurdugum
tüm kahrolası pratisyen hekimlerin
aklından süphe ediyorum
eksi dort derecede buhar oluyor
cigerlerimden zorlayarak cıkan nefesler
bir turlu planlanan saatte randevusuna yetisemeyen
acemi asıklar gibiyim
aslında ne bir randevu planlayabiliyorum artık
nede bir saat belirliyor
yetişebilmek icin
en kolayı acemi aşık olmak
üstlenebiliyorsun
tüm kafiyesis şiirleri...

sezilemiyor bir turlu günahkar düşünceler
ve tanrı bir kac kuluna görev veriyor
dogru yola getirsin diye
sezemediklerini
yasaklıyor kafiyeli sözleri
ve yasaklıyor düşünmeyi
sanki düşünme yetenegini kendisi vermemiş gibi...

sızıyor inceden bir kalp agrısı
rüşvetlerin hesabı tutulamıyor cokca zamandır
ve sevgilimli zamanların karsılıgını bulamıyor
banka mufettisleri
sensiz zamanların telafisi olmadıgı gibi...

tanrının cobanı olmak deildi maksadım
aklıma coban olmayı koydugumdan beri
tuhaf bir bosluk
icime hangi sevdayı atsam dolmuyor
içimden seni cıkartsam
geriye birsey kalmıyor
sen dedigim az once bosalan gözlerimdeki yasların katledeni
ben dedigim
seni cıkarınca
tek basına bir anlam ifade etmeyen
sahsın birinci tekili...

ne tuhaf
senden once ne tek basına olabiliyordum hayatımda
nede birincisi
simdi seninle birlikte ustlendigim yalnızlıkların
öyle agırki
kollarında yıgılıp kaldıgım sensin
kendi hayatımın
gizli öznesi