sesi çalınan günlerimin çığlığına düşerken adın
erken gelen hüzünlerin mumlarını yakıyorum
avaz avaz şiirlerimi duymuyorsun
duymuyorsun inancıma yansıyan aydınlığı
sönüyorum ömrünün sokak aralarında






denizin mavisine karışan gençliğimi gönderiyorum
sen sadece yosun tutan hikayemi okuyorsun
masumiyetimin kanı akarken cümlelerime
utançtan kızarmış bir çocuk sanıyorsun
oysa ki bir ırmak gibi deliyim
ç’ağlayan tarafımı görmüyorsun




susuyorum şimdi ürüyen gecelerde
dilimde çivi gibi kelimeler saklıyorum
duvar takliti yapan gecenin suratına
dil ucuyla umut çakmaya geliyorum
“” İnsanın içinde iki köpek vardır
hangisini beslerse o baskın olur “”
sana sevgi akıtıyorum
salyamdır sanıyorsun







görmüyorsun gözlerimin içinde yırtılan yelkenleri
rüzgarın adaletine sığınmadan direnen gemileri
her şey gözlerimde oluyordu halbuki
acı gözlerimde
su gözlerimde
umudumu kirpiklerime asıyorum
düş-tüm ellerine
görmüyorsun
...............................
g’öremiyorsun...





Arzen ATA

“Kızılderili Atasözü”