1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1678
Okunma
Güneş olmak vardı şimdi
her sabah gülen gözlerle bakmak etrafa
o gözlerden saçılan ışıkla
ısıtmak vardı sevdiklerimi
ama kara kışlardan kalma yağmurum şimdi
her damlasında yere çakılan
ve her düşüşte toprağın kokusuna bulanan
sessizce yağdırdım aşkın hecesini yüreğimden
sessizce ağlattım içimdeki çocuğu
ağla dedim kendi kendime
ağla ki her göz yaşın batsın sevmeyen yüreklere
acıların aklansın lekelenmiş dünyada
içini yakan ateş sönsün her damlasında
ağla ki İstanbul ağlasın seninle
...
10.06.2014
Rasim Yılmaz
5.0
100% (3)
Cevap Yaz