Misket oynuyorduk arkadaşlarla
Ve topaç çeviriyorduk
O anda bir uçak göründü gökyüzünde
Kafamızı kaldırdık
Nazlı bir gelin gibi süzülüyordu,
Üzerimize bir şeyler atıldı
Buradan bakınca kuş gibi görünüyordu
Az ötede evlerin çatısını
Sokaklarımızı ateşe çevirince anladık
Uçak bize yine bomba yağdırıyordu…

Ve biz savaşın çocukları
Sığınağımızın yolunu zaten biliyorduk
Babamızın öğrettiği gibi
Ellerimizi kafamızın üzerine koyduk
Ve bilinen adresimize doğru koşuyorduk
Sokak bildiğimiz kan ile çamur karışımıydı
Elbiselerimiz kanlandı
Ama biz bu maddeyi zaten tanıyorduk…

Şu siren sesleri… Ne de sağır edici…
Bombalar yağdıktan sonra
Ne anlamı vardı ki bu sirenin,
Çözemedim bir türlü…

Her zaman olduğu gibi
Yoklama yapıldı sığınakta
Ama bu kez bir kişi eksik kalmıştık
Ve onun hedef olduğunu hemen anladık
Sessiz ama içimizdeki çığlıkla
Şöyle bir göz göze baktık
Yaşartmadık gözlerimizi
Ama yüreğimizle ağladık,
Bu ilk değildi
Ve son da olmayacaktı
Buna zaten çok önceden alıştık
Çünkü biz savaşın çocuklarıydık
Ölümü hep kucağımızda taşıdık…

Gerek kalmadı isim yoklamasına
Çünkü orada olmayan babamdı…
Usulca büküldü boynum
İçimde umutlarım yarıda kaldı,
İki damla yaş döküldü gözümden
Annem beni kollarına aldı
Babam gibi… Kokladı
Yetim kalmak,
Bombalara adaklar adamak,
Savaşın iğrenç kokusunu solumak
Biz savaş çocuklarının alın yazısıydı
Biz bu yazıyı daha önce defalarca okumuştuk…