Çünkü onlar
öksüz kaldı sen gidince,dayanamadı...
onlar saftı,
intiharın eşiğinde her biri tertemiz düş/tü...
sen günahlarını bir kez daha ayıpla örtüp
Umarsızca sırtını dönünce...
her gün,seksen altı bin dörtyüz kez
kollarımda can çekişti...
Sonunda ayağı sürçtü
ve
her seferinde
(gözümden düştüğün hızla)
bir gün daha düştü


dudak kıvrımlarından dökülen vedaların ürpetileri titretiyor tenimi,
vakti sensizliğe kurulan her gece
ıslanmış yastığımı çeviriyorum sağdan sola
gün vakitleri ile işim olmaz ki benim
adının karalandığı vakti zamanım gecenin hep en zifirisine yazılan andır işte
tertemiz şiirlerimi intihara sürükleyen seni anlatıyor anlamsız kafiyelerim
oysa,
en can alıcı noktası sen değil miydin şimdi ki (ölü)şiirlerimin
sırtıma yüklediğin yükü hangi şiir kaldırmaya yeter ki
ya /da
söyle
yüreğime atıp gittiğin koru hangi su söndürecek ki


remzi kardeşim,
bazen iki satır arasına yazılan tek bir çift kelam
bir yüreği okuyup anlamaya yeter de artar bile
gecemden kalma yorgunluğum ile konakladığım sayfanda
şiirin finali ile koyulan son nokta degerdi yine..


Farkındaysan...
artık adına süslü imgeler yok şiirlerimde...
ve bilirsin
istesem
iyi bir benzetirdim seni bu şiirde !..
Çünkü sayende...
Ve fark ettiysen sende
Masal bitti !
ve ben çoktan açtım gözlerimi
Sende aç ve al kadehi eline...
"tüm harfleri Şerefine kaldırıyorum işte "
Çınçınlat
bu son kadehi sende...
afiyetle...



"Şerefine"



tebrıklerimle...
sabahına
sabr yağsın...