senin kocaman ayakkabılarının içinde
ben de yürümek isterim Tanrı’m
ancak senin büyüklüğün içinde kaybolmaz insan
mis kokular sunan çiçek kokuları içinde
taşın taşı vurmadığı yerde
gölgelerin birbirini bir lâhza geçmediği elifle vav arası
her sözcükte gerçeğin buluşması su ile toprak gibi



rengine derin çizgiler eklenen lâleler nefes alırken
aynı toprakta büyüyen dikenlerle dost
acıları yutan yanımla mutluluğu emen suretim
çekiştirirken iki yakamdan neden yokluğunu duyumsatır sevgili
yalnızlık sonuna kadar açmaya çalışır kapılarını
oymuş gibi kadehimde kalan bir kaç yudumluk içki
kaybolurum artık görünmeyen izinde harelenen ışıkta



ne olur eteğinden dökme beni, çöp döken arabalar gibi
koyu karanlığa büyük bir gürültüyle bırakılış sesiyle
kıvrılırım bir kıyıya, derinlerde renksiz bir balık örneğin
önümden geçer sürüyle bin bir çeşit balık
hacmim kadar yer dalgalandırırım
bir ışık titrekliği kadardır sinyallerim



yeryüzünde her katrede yitik gölgelerin ruhu can arar
o yana çarpar kalbim, kendi katmanlarını katlarken vahh
her koşulda yakmak ister dua nurlarını peygamber
ibadet ederken ağaçlar yapraklarıyla,secdedeyken uçları
yere yıkılır gövdeler ters titreşimlerle
baltanın ucunu görmez sap


girmek isterim kocaman ayakkabılarının içine
sığdığını bilirim bu özgür doğuşa insanların
hakkını ala ala kısa çöpün uzun çöpten ahrete varmadan
öylesi bir adalet içinde kısa kanatlı kuşlarla uzun uçarların
birbirine denk terazisinde
olmaz zulümle huzur aynı kefede


aynı kapta konuklukları ölenlerle öldürülenlerin
aynı toprağa farklı tohumlar ekerek
sevginin ayak bastığı yerde
yüksekten uçanlarla alçak pencerelere konanlar
ve sakin deniz kıyısında yuva kuranlar
aradığı güzel taşı bulamaz çocuk
kumdan kulelerini yıkar


dağılıp bitmez her yıkılışta insan
sevgin, sevgilim..



o5. o6. 2014 / Glenay