senden de bıktılar benden de

biliyor musun
beni görünce kaçıyor insanlar
ne yapıp ne edip
sözü sana getiriyorum her defasında
sanki çok merak ediyorlarmış gibi
hep bizi anlatıyorum kim çıksa karşıma
seni özlediğimi söylüyorum
küstü bana diyorum
ama üzülmeyin barışırız yakında
o da duramaz bensiz

belki gülüyorlardır içlerinden
kim bilir
yüzüme inanıyormuş gibi bakıyorlar ya
o yetiyor bana
gerçi gözleri saatte oluyor çoğu zaman
ve ayaklarında can sıkıntısının ritmik vuruşu ile
e haydi artık bak işim var dercesine
aceleye getirmek istiyorlar beni de
ama olsun
ben arsızca devam ediyorum
çenesi düşmüş ihtiyar gibi
ballandıra ballandıra anlatıyorum işte
aslında hep aynı terane


haklılar
ben dinler miydim acaba
bilmiyorum
ama korkuyorum susmaktan
susarsam
sanki tavan arasına atılmış
modası geçmiş eski bir şapka gibi
tozlanıp unutulacağız
hem ya yağmur yağarsa
ve sızarsa sonra
kırılan kiremitlerin arasından
ıslanırsa kirpiklerimiz
ağlarım ben
çok ağlarım o zaman

evet dinlerdim
dinlerdim zira
unutmaktan korkmanın
unutulmak kadar korkunç olduğunu
bir ben bilirim
bir de ben