birazdan kapının kulbuna uzanacak elin
hani gideceksin ya az sonra
işte bak
geldi yine iki bulut
ve yerleşti gözlerimdeki bebeklerin yanına
dayanmalılar
kocaman yaptım bakışlarımı
iyice açıyorum yelkenlerini
alsınlar rüzgarı
kapanmadan perde
sen çıkmadan benden dışarı
bir tutabilsem kendimi
dökülmese muson yağmurları

elimde değil utanıyorum
sus ve dik dur dedikçe kendime
büküyor belimi seni arkadan görmek
adım adım uzaklaşmanı izlemek
ne feci manzara bilemezsin
her defasında yine
aynı yerden acıyor canım
alışmak zor diyenler haklı
alışamıyorum

biliyorum yine geleceksin
ama ah bu gitmeler

öyle acımasız ki zaman
ellerim avuçlarının sıcağında
bir nefeslik kalıyorken
yokluğunda savaş yorgunu bir kağnı gibi
sanırsın ağır yaralı

haydi git artık
içimden taşan şeyler
sürüklemeden bizi
sensizlik nefret ettirmeden senden
isyanım çirkin bir çocuk doğurmadan
gelsin yağmurlar
yıkasın öfkemi