Ben, daha on beş yaşındayım
Arkadaşlarım okul sıralarını,
Futbol sahalarını,
Bahçeleri, parkları gezerken
Ben avluda volta atıyorum
Soruyorum sana baba
Ben neden burada kalıyorum?

Bu mektubu sana, hücremde yazıyorum
Belki dokunacak gururuna,
Belki üzülecek, ağlayacaksın
Ama en nihayetinde beni anlayacaksın.
İş işten geçmiş olsa da,
Çocukluğum demir parmaklıklar ardında
Voltalarda,
Yıldızı olmayan karanlıklarda kalsa da,
Gün gelecek
Hatalarını düşünecek
Ve kendinden utanacaksın…

Var olduğumu görmedin, göremedin
Bir parça ilgiyi hep benden esirgedin,
Çıkıyordum gece yarıları
Hatta bazen sokakta karşılardım sabahları,
Senin yerine koyardım arkadaşları
Sen bunu hiç fark etmedin
Nerede olduğumu,
Ne yaptığımı hiç merak etmedin…

Bak ne oldu ben anlatayım sana
Hatırlamazsın biliyorum ama
Hani yine tartışıyordunuz ya annemle,
Bağırıyordunuz birbirinize,
Bahane yine havadan sudan
İşte o esnada,
Usulca çıktım kapıdan,
Bir de sigara sardı arkadaş zuladan
Çektik ciğerlerimize,
Ne zarar vardı ki, iki kırık esrardan,
Bir hoş oldu kafamız
Sizin yaptığınız gibi,
Sizin unuttuğunuz gibi
Siz de çıkıp gittiniz aklımdan…

Daldık lüks bir malikâneye
Alarm sesi bizi çevirirken divaneye
Kulaklarımız çınladı,
Şaşırmışken ne yapacağımızı,
İki polis kollarımızdan kavradı
Ve çıkardılar bizi mahkemeye
Hâkime ablam birkaç söz söyledi
Ben anlamadım ama
Tuttular kolumuzdan, götürdüler hapishaneye…

Ve şimdi hücremde bu mektubu yazarken
Sizi düşünüyorum,
Hatta avluda top oynarken,
Volta atarken
Dört duvarın ikisinde annemi
Diğer ikisinde seni,
Sizin siluetlerinizi görüyorum,
Kimseye çaktırmadan ağlıyorum
Ve sana yine soruyorum
Ben neden buradayım baba
Neden bu dört duvarın arasındayım?
Senden acele cevap bekliyorum…