önce insan dedim
insan defn’edilmedi
ortalıktaki ölü başka
hem bir kişi değil onu öldüren
yıllarca kalbine saplanan oklar kanlarla
iz yapmış ülkemiz sokaklarında


insanı delirtir bunlar dedim
deli deli konuşan adamı görünce
söz çıldırır, dil dönmez olur
suslar yaşanır gömülürken hayatlar
arkalarından baka kalır gözü yaşlı çocuklar
kömür kokmasın diye yavrusu
bağrına basar anne


heey deli adam!
o gördüğün İstanbul’lulara bakma sen
insanlarımız daha başkalaşmış iyi yönde dediğin
daha ince daha kibar.
eli sopalıları görmedin belli
hem yeni gelmişsin Amerika’dan
haberin olmamış bugün sokakta vurulandan
hangi insanda incelik?


ince ince oyuyorlar içimizi
kalın fikirler dokuyorlar
kaba saba sözcüklerle
son duamız okunuyor
minarelerde okunan sanmayın yaşam selâsı
sıralandı kaza diye öldürülenler
sorumlular yine lâf ebeliğinde
suçlu yaratılıyor!


nasıl bir dünyada yaşıyorum
oysa glmeceleri, gülmeyi severim ben
hakkı olmamalı kimsenin
beynimdeki gülüşleri çalmaya..


sokakta bir ölü daha
azaltılmalıymış dünya nüfusu

durma uyan insanlık
ölmedin biliyorum




23. 05. 2014 / Nazik Gülünay