Sevgili babacığım
bir umut çiz gökyüzüne parmak uçlarınla
sanki is kokan ellerin saçlarıma dokunuyor gibi
işte o’an en derin çığlık oluyorsun yüzümün karanlık ışığında
sonra bizden çok uzaklara gittiğini anlıyorum
ağlıyorum...


aklımı başımdan aldı sensizliğin korkusu
umut gözbebeklerime sinmişti
karalar içinde cansız bedenin çıkınca
gözlerimin ferinde kara kefenler belirdi bir anda

ortalıkta ki sessiz çığlıklarda boğuldu gözyaşlarım
son bir defa yanında olamamak ne kadar zormuş
birden yalnızlaştım
birden dizlerimin bağında çözüldü güçlü kuvvetli oluşun
siyah puslu bir ölümün ortasındaydım galiba

sevgili babacığım
artık bize sarılıp uyumayacaksın geceleri
biliyorum
oradaki babalardan farklı değildi başına gelenler
sende herkes kadar çaresizdin
bir dokunsam parmak uclarımla yüreğine
yeniden kömür kokan ellerinle sarılırmıydın bana

sevgili babacığım
Annem seni çok seviyormuş söylememi istedi
açık gözlerinden son bir kez öpüyorum
hoşçakal...


MELTEM KINIC

Şiirime ses olan degerli dost kalem (YALNIZLIK ABİDESİ) Teşekkürlerimi sunarım..