Kar yağdı,
karın rengi kömürden daha karaydı
Boncuk boncuk, tane tane düşerken gökten
Hayat sustu
Bir adam köşeye usulca oturdu
Ölecekti, lakin acelesi yoktu.
Mesai zili çalmadı nasılsa
Amir hoyrat sesiyle azarlamadı
Ortalıkta sessizliği bozan sadece ufak bir yangın vardı
Acelesi yoktu adamın
Önce abdestini aldı,
Sonra namaza kalktı
Paydos zili çalar endişesi olmadan
Usulca yanan ateşin karbonmonoksidini tattı
Ölüme bir adım daha attı.
Tepesinden sesler geliyordu
Su sesi bazen,
Bazen de kül sesi
Gömüyorlardı oysa onu
Canlı canlı
Diri diri
Bir adam üzülmesin diye
Onlarca yüzlerce adamı gömüyorlardı
Aldırmadı ama o yine..

Mesaiye ücretsiz kalırkenki tevekkülüyle
Doğruldu kıblesine
“geliyorum” dedi Rabbisine
“simsiyah dünyayı bırakıyorum”
Kanının takadi kalmamıştı
Ayaklarını hissetmedi önce
Yığıldı dizlerinin üzerine
Namazı bozmak günahtır diye
Of bile demeden
Karıncayı incitmeden usulca sustu adam
Gözleri bulandı,
Bakkaldaki veresiyeyi hatırladı
İrkildi
Bankayı düşünürken içi titredi.
Peygamberi onu Teselli etti
“üzülme;
Bende ölürken zırhım Yahudi’ye rehindi”
Dedi.