biz böyleyiz işte bacım,

kendi cezamızı kendimiz kesiyoruz ...

ve bu cezadan tatmin olana kadar da kimseye yanaşamıyoruz...

çekiliyoruz içimize, susuyoruz ve kusuyoruz kendimize...

acımızı kendi kendimize yaşıyoruz...

sonrası güzel oluyor ama, rahatlaması ve dinmesi ... :)

patlamadan atlatırsak ne âlâ zaten canım...

:)



sevgimle, öptüm çokca...

Nazar mı değdi bize çıkamadık yokuştan
Hicrana boyun eğip ayrı ayrı savrulduk
Uyanmak zor gelince gördüğümüz o düşten
Uzletin otağına ne güzel de kurulduk....


ne kadar gözlerimizi yumsakta o düşlerden uyanacağız.
sonra gerçeklerle yüzleşip hüzünlü şiirler yazacağız.
şiirlerimiz harman olup birbirine karışacak
kelimelere koyduğumuz, küslerimiz, sevgilerimiz, nefretlerimiz yeni çocuklarımıza, yeni kuşaklara akacak.
onlarda ona göre şekillenecek. ya sevgi ya nefret.

"Gaiba son görüşüm o gülen gözlerini
Öyle derin ki izi açtığım yaraların
Ancak bu kadar olur diyen o sözlerini
Unutmam, haklıyken o yürek manzaraların......"

şairem,şiirinizin hikayesi aslında eserin kalbine oturan...uzlete çekilmek ne yaman kavram...

açılan yaraların izi çok derin ki...o yürek manzaralarında haklı iken "ancak bu kadar olur"diyen sözlerini unutamıyorum...ve,kendime müebbet ceza kesiyorum...cezam ki,nasıl olsa dolmayacak ebediyen...işte ben de,okyanus iken kuru bir kağıda dönmüşüm ve sustum...dilim de sustu...cezamı çekeceğim...

şiir dünyasında ender bir tema"ceza"...işte bu dedirtti aşk...naifti ve derindi mısralara sarmalanan avazlar...

tebriklerim,yüreklerimize tercüman olan avazlarınızdaki efsunlu itiraflara ve yüreğinize,kaleminizedir...saygılarımla...