Neredeyim bilmiyorum
Yaşamla savaşırken
Kendimi ölürken buluyorum
Hapsoldum dünyaya
Ahmaklarla yaşıyorum
Kurtuluş çaresi ararken
Uçurumdan düşüyorum

Dünyaya kabullenmiş insan
Rab’ bini unutmuş
Sırf dünyaya çalışıyor insan
Her günü azap gibi
Dirilip ölüyor insan
Her vakit bedeninden parça kopuyor misal
Ama Rab ’bini unutmuş
Dünyaya bakıyor insan

Nerede olduğunu bilmeden
Ne zamanda ve ne yaptığını bilmeden
Uçurumda buluyor kendini
Sonrayı düşünmeden

İnsan işte
Aklı fikir yürütmüyor
Akıl mantık kalmamış
Nefsinin kölesi olmuş
Cehenneme koşuyor

İnsan gelseydi imana
Baksaydı sanata
Nefsini bırakıp
Koşsaydı Allah’a
Bir girseydi camiye
Bir baksaydı kitaba
İzinde koşup peygamberin(sav)
Gelseydi Allah’a
Tövbe etseydi Rab’bine
Semaya kaldırıp elini
Yalvarsaydı Rahman’a
Bulsaydı bir yol
Yolun uzansaydı Allah’a
O yolda koşsaydı
Rab’binin ayağına
Cennete layık olsaydı
Bu kötü zamanda
Bulsaydı bir dost
Kendine yakışır bir ahlakta
Dostuyla konuşsaydı
İmanı her an
Ne güzel olurdu
Bu bedbaht insan…



by_death