Öyle bir akşamdı kırmızı bir günün siyah kurgusunda ben orda kumdan bir yontuyken
şehir henüz eldivenini bile ısıtamzken camdan kuşlar göçüne firari yağmurlar eşliğinde
bir taşa oturdu ıslak saçlarıyla Nisan- henüz cemre ceninken sesine sinmiş toprağın ve karıncaların
üç temrin ugultusu kesik soluğunda üç ilmek- haydi şimdi orda rüzgarın olsun bu kırık ömür dedim




Çalıntı zamanlardan bu hafıza kemoterapisinden öptüm ben hep geceleri
suya bıraktığım hiç bir sözcük geri dönmedi gurbetine tanık ol
ahvaline nice kıyam edildi sonra krokisi çizildi üç gölge boyunda hacimsiz
yedi cellat sürgün edildi de içime- tanık ol- söz geçiremedi hükmüne
ve hiç bir soruma cevap veremedi tanrı




Unutma bir gamzelik gülesin diyedir göğü cam bir makasla kesme sebebim



Anımsa yirmi molokülden seni betimlemek ve en çok da bir şiirde
kırık bir fay hattından geçerken parçalanmıs atomlardan
avuçlarına çizdiğim fazlardan ve en çokta evresi yarım ay olan
beklemelerden geçen yer küre en son da eskimeyen duruşunda
derin bir ödeşme ölümle yenilmeyen bir yanınla



Eksilme olmaz çünki varız ben deyim Nü sen de Van Gogh
Nisandır bu kararmaz ağzının kıyısında mağma


Bağırıyorum bir çığlığın Anatomisinde duyuyor musun
bütün dağların canına giyinen bulutlar gibi
masum bir mevlevi ya da zerdüş semahı
bir mağraya bırakıyorum yüzünü- unutma



Sonra hep kendime çıkan sokağın kentin de öpüyorsun beni
her yaranın tarikatına şerh koyarak yürüyorsun
suya bakıyorum yedi gün yedi gece
düşe yatan ruhuma d’okunuyor son kesit
eski bir masaldan yitik hafıza
ikiye bölünen bir kadar kesin sonuç
beni seviyorsun





CC_