Doğayla baş başa geçen binlerce yılın göçebe ruhunu taşırken albatros kanatlarımızda betona çakılmış ağaçlar gibiyiz seninle kayıp çocuklar ülkesinde. O kadar meyvesiz o kadar çiçeksiz. Diğer memeli bebeklerden çok kuş yavrusuna benziyor ademoğlunun çocukları. Yaşamaktan çok diline doladığı gökyüzü ve aşkla. Yağmacı bir beyinle ete bel bağlıyoruz kurak mevsimlerde kedi maheretiyle. Kayıp çocukluğumuzu, kopmuş kanatlarımızı arıyoruz kanalizasyonlar üzerinde yükselen çığlıkların taş kentinde. İyi biliyorum ve hiç aklımdan çıkmıyor nerede olduğumuz. Bir ateş topunun yörüngesindeyiz sen ben o... Bütün kırılganlığımızı ve bağışlamanın gerekliliğini açıklıyor konumumuz, dilimizden bedenimizden çok ruhumuza doladıklarımız. Ne güzel bağışlamaya kendinden başlayabilmek. Bu kanatlı yaşama ve çocukluğa kast edenler, nerede ve kim olduğunu unutanlar bağışlanmayacaktır elbet. Kim olduğumu ve nerede olduğumu bildiğimce duyabilir, sevebilirim biliyorum. Sevdiğin o güzel ruha ve gökyüzüne özleminin hiç dinmeyecek yağmur olduğunu bilmek ne güzel...

Merhaba :)


Ben mi seyrekleştim sen mi perdeden geri duruyorsun bilemesem de özlemek güzel. Bildiklerim arasında en güzeli de bu aslında. Özlemek.. Ne güzeldir, yaşadığını hissediyor insan. Ve bir çay molası, tarçın kokularıyla bal tadında..



Sebeb arıyorum, son günlerde şiir -bugün bir şiir hâriç- okurken gülümsüyorum. Gülerek yazmaya başladığımda başladı bu. Karşısındakinde kendini görür müdür meâli, ne dersin. Gülmek diyorum. Pek çok mânâ içerebileceğini hepimiz biliyoruz deyip yukarıda neler hissettiğime değineyim.



Hani gözlerimi kısmam meselesi. Evvel vakit yanaklarım kızardığında hissettiğim gibi değil. Korku gibi. Kelimelerden sonra susup nefes alıyorum. Şiiri bulmaca çözer gibi okumadığımı söylememe gerek yoksa bile söyleyeyim. Dün bir yerde bir kalem için özel dedim. Ki özel de olunmalı kanımca. O kalemini senden başkası sen gibi kullanamamalı. Hangimiz Özdemir Âsaf'ı taklit edebilir? O birilerini taklit etti miyi de bilemeyeceğim.. Kırmızı'yı geçmek demek bir şeylerin eksik olacağı anlamına gelmiyormuş, böylelikle tatbik etmiş bulunuyoruz..


Korku tünelleriyle aran nasıldır? Ben sesim her ne kadar tonca kuvvetli olsa da hatırlıyorum üç gün konuşamamıştım bir keresinde.. Öyle filmleri tek başına izleme kabiliyeti herkeste yoktur ve hep takdîr ederim.. Ben daha çok öyle sarmaşık papatyagillerleyim, cesaret demek her zaman kaş çatmak demek olmuyor yazık ki.. Saygı duruşunu hak ediyor dizeler.



Sebebi tebessüm..

"bağışla sevgilim
ben kendimi affettim"



Bu söylem azizelik tahtına oturmaya kâfî gelir kanımca. Herkes bağışlanır, öte tarafa bir şey taşımak istemiyorsak eğer ki ben aslâ istemem. Fakat söz konusu kendimizken çarmıh haktır derim. Bunu şiirselleştirmek ne güzeldir ve ne zordur.. Şu kendim ettim kendim buldumlar leyli yâr... Boşuna değildir, değildir. Şiirselliğinin zorluğunu da *şâir sözü yalandıra muhalefet oluşumdan söyledim. Yoksa her şey kolay. Hiçbir şey göründüğü gibi değildir'i elbet düşünmeli. Doğru her zaman ayan beyan değildir. Şimdi benim hangi filmleri sevdiğimi anladığını düşünüyorum. Bu söz en çok tek bir yerde söylendi.



Ve kelimelerin hürriyeti. Sende öyle. Dört kelime versem eminim üç dizeden daha fazlasını söyler kalemin. Kâlbin. Rafadan vuslatlar var bir de.. Iııı ;)



Bir çizgi film vardı. Çok sonradan farklı şeyler anlatmaya çalıştıklarını anlasam da yine tebessümle hatırlarım. Pocahontas, neden bilmem. Bilmediklerimin sihrinin ayakta tutuğuna da inanırım.. Sonra tutsaklık ve hürriyet. İronisinin dozu çok önemli mi. Baştan ayağa hem de.



Ve gözlerimin yorulmayışı. Birileri bana yetmişlik muamelesini revâ görmüş olsa da yakın vakitte, inadım inat'tan çok senin zaferin..


Sayfana konuk olmak güzel. Ve çayı son damlasına kadar tereddütsüz yudumlamak.. Aşağıdaki kelime bundandır mânidar olur..




Sevgiyle.