karanlığın ve zifirin saati geldiğinde
çiçek kanatlı çocuk ölülerinin az beyaz
ışıklı dikenlere tutunduğunu

düşte ve gerçekte ölümde ve yaşamda
nefesi ayaklarından kesilmiş gölgenin
çırçıplak acısını

evrenin tek bir harften ve düşüncenin
düşüncenden var olmadığını

bir’den iki’ye uzun yolculuklarımı
kötülüğümdeki iyiliği ve gözyaşlarımdaki şeytanı

iki kere iki güneşler söndüğünde
sabahın memelerine soyunmuş karanlığı

kazandığım ve kaybettiğim her şeyin
yaşadığım tüm anların da
bana ait olduğunu
ama ben olmadığını

sessizliğin göğü kırıldığında ve diriler dirildiğinde
ölümsüz bir ölüme itirazımı

zamanın bahçesine ekilmiş çığlıklarımı
yaşamın el değmemiş kenarında
ıssız mağaralarda ormanların derinliklerinde
her şeyin ve hiçbir şeyin birleştiğini

en çok yenildiğimi hep yenildiğimi

aklının derinliklerinde damarlarının içinde
kirpik tozunda an deliğinde
sen olduğumu

gördüm



MÇ