rüzgâr akıyor
kış kuşlarının kanadından
saçlarım, en son ne zaman benimdi?
ya gözlerim
bu dul gözlerim
en son ne zaman yaz kapısında dikilip
suya akan bahçeler giyindi?



tenimin tayfında koyu bir kırılma
sinirlerin yuttuğu cam kırıkları
ayna utanması pişmanlık halim
çiğnediğim mercekler, kan tüküren gözlerim
bir bilsem,
kendimi en son ne zaman öldürmedim?



darağacı boynum
kemendimde ölü öpücükler
katran bir ay serencamı
burçların kanayan çıkıntıları
çatlayan gök, taşınan boşluk
ateşe yol gösterdim, kendini yaktı
suya fısıldadım, ağladı
sustum, güneşe titredim
sözcükler dilimde paralandı



dolanıyor kemiklerim etimde
kaburgamda alyuvar lekeleri
ruhumda kan yırtılışı
kalbim pıhtıdan
tuzla terbiye edilmiş acım
eklemlerim, barut yığınağı
ve geceleri rüyalarımda yengeç baskınları



uzuncadır kiralık daire göğsüm
ellerim İsa’nın çarmıhından kalma
uçuruma düşen bakışlarım
bacaklarım patika
yolunuzu izinizi bilmeyenim
nereye gider ayaklarım
ben neredeyim?



alnımı gramafona yatırsam
yazısı çızırtılı, bir çok sessizlik
tambur kemiği kırık klasik şarkılar
deşik notalar asıyor porteme
en kusursuz eylem ölüm
müsaitseniz size gelecek
alçıya alınmış sesim, soluğum
ama siz neredesiniz?



teni için sevmek,
derisi için vurmak gibidir
istediğini al, oracıkta bırak git
sevmenin acemisi leşim
loş ışıklara pazarlıyor kendini
çılgınlar gibi savaşıyorum kendimle
ganimetler nerede?



sigara dumanı,
karanlıkta leke gibi duruyor
hayalim duman, duvarıma yayılıyor
kent efsunu kâm-nâm
homojen bir kuzeydi babam
ve radyasyon dokunuşu çay bahçeler
annemin kumaş fazlası çıkını
bir bez bebeğin kaderiydim belki de ben
imlâsız bir evin çatısında
kalbim, tanrısal bir pazıl
biliyorum, tamamlanırsa(m)
şiir beni öldürür



düşer karanfil vazoları, kırılır
cenazeler toprağa yürüdüğünde
ölü’m tabutuna taşındığında
salkımım dağılır, üzümlerim yırtılır
solar perdelerimde şehrin cesetleri
tabaklarda gül börekleri
sokak lambalarını koklar pencerem
ışığımı emer cam
büyür şarabi sancım
kadehlerde
kaldıkça sızlatan



jir-mç-ify