yorgun sesinden bir çocuk sesleniyor,
sana geleceğim
günün batımında ufka bak, gülümseyeceğim
sahtelik basiretim de düğüm düğüm
karanlık örüyor duvarlarımı
bir hikâyeden daha paslı hayallerim.
mevsimler hep kış bunun adı melonkoli
Farid Farjad kemanı bırakmış,
hiçliğe kapı aralamış şairin kalemi.
ki rüyalarım var elimde,
mektuplarım
güneşe sevdalı çocuklar için papatyalarım.
okuduğunda üstüne alınmayacağın şiirler birde.
basık bir kulübenin içindeki rutubet kokusu gibi,
sandıklara kapattıklarım.
sene 90’lar
göz kapaklarım yoksunlar
sana gelmiyor yollar
geç kalmış mazlumlar, ahı sinesinde kalmışlar.
ayrılık kokusu vermiş dokunduğun uzaklar.
gidemiyorum
umudu kes demişsin
yaratıcının yerleştirdiğini, senin demenle bitiremiyorum.
çayınla demlediğin o sözün
fikrimde kalmış aksi yüzün
tepelerden seyrettiğin şehirler,
kilitlenmiş içinde biraz hüzün.
kısaca, kısa kestim.
kalktım şairlerden ismet özel’i seçtim.
yakışmayan bir elbise giyindim üzerime
gözlerime sevdadan kara sürmeler çektim
ağlayınca çirkin görünür ya hani
ağlamak için
çirkin görünmek için
sevdanın karasında
sevdadan kara sürmeler çektim.
gördüm ki;
yıkık tüm şehirlerin anası
biraz gri biraz kapalı bir Ankara havası
gömdükçe hazineler çıkaran bir sır odası
gökyüzünün sonsuza varması
şimdi söndür ışıkları
bu şiir,
bir istanbul hatırası...