Bir kış ayında dünyaya getirmiştin beni
Bir bebekte olsam hissetmiştim ben seni
Üşümesin diye sarmıştın benim bedenimi
Konuşabilsem çok isterdim ANNE demeyi

Bebektim ben anlamıyordum hiçbirşeyi
Hep ağlıyordum duymuyordum kimseleri
Bakıp gülüyordum seyrediyordum melekleri
Sense hiç unutmuyordun beni emzirmeyi

Alışmıştım hep senin kucağında gezmeye
Çünkü başlamamıştım daha yürümeye
Bunlar beni teşfik ediyordu seni sevmeye
İçimden haykırasım gelirdi ANNE diye

Kendi kendime ayakta durmaya başladım
Eve gelenleri ilkin çekemezdi başım
Yavaş yavaş o gelenlere de alıştım
Her ne kadar çok küçük olsa da yaşım

Gündüzleri hiç durmazdım usanmazdın
Geceleri hep ağlardım kalkar bakardın
Hiç sıkılmaz her hafta beni yıkardın
Ama bilmedende gözlerimi yakardın

Bazı gecelerde benim ateşim çıkardı
Senin gözlerinden hemen yaşlar akardı
Benim başıma şifa verdiğin haplar değil
İnan senin gözlerinden akan yaşlardı

Yemeğini yemeden önce beni yedirirdin
En güzel giysileri alır bana giydirirdin
Ben etrafı kirletir berbat ederdim
Sen yine kızmaz etrafı temizlerdin

Sen gezmeye giderken peşine takılırdım
Benden biraz uzaklaşsan arkandan bakınırdım
Beni bırakıp gitmen gerekse hiç durmaz ağlardım
Sen bana hiç kıyamaz yine yanına alırdın

Ben büyüyene kadar senin hep bana bakman
Hastalandığımda gözlerinden yaşlar akıtman
Benim için durmadan kendini yıpratman
Söyle bunlar ödenebilirmi ey gafil insan

Hiç siyah kalmasa hep ağarsa saçım
Elli altmış değil doksana ulaşsa yaşım
Onun uğrunda heba olsada şu canım
Onun hakkı ödenemez budur benim inanışım


Mustafa KAPLAN