Yalnız ben tek başıma yaşarken şu dünyada
Sıkıntılı günler içinde çıkıvermiştin karşıma
O an birden nasılda ısınmıştım ben sana
İlk defa yürekten dostum demiştim bir insana

Kolay değildi bir insanın bir insana dost demesi
Beraber otururken hemen bir çay demlemesi
Çayın yanında güzel şeyler ikram etmesi
İhtiyacı olduğunda onun ihtiyacını gidermesi

Tanışma faslıyla başlamıştı bizim dostluğumuz
Birbirimize kendimizi şakalaşarak tanıtıyoruz
Yaşadığımız hoş olan eski hatıraları anlatıyoruz
Her ikimizde birbirimizden hoşnut ayrılıyoruz

Zaman zaman hatırlar bana telefon ederdin
Bazı zaman evden çıkar senin yanına gelirdim
Ya beraber çarşıya çıkıp sahilde gezelim derdin
Ya da sana hiç sormadan pastaneye doğru giderdim

Sohbet etmeye geldiğimde senin ikramların yokmu
İnsan ne kadar aç olsada onun karnını doyururdu
Bazı zaman olurdu ki senin evinde birşey yoktu
Ama senin tebessüm etmen herşeyin değerinden çoktu

Normalden iyiye doğru gittiği zaman işin
Birgün zengin olursam beraber gezeriz deyişin
Mutlu bir şekilde işine gidip gelişin
Bana yol gösterirdi bir işe girmem için

Bir zamanlar büyük bir borç içinde yüzerken ben
Senin hiç çekinmeden benim borçlarımı ödemen
Kalbimin atışlarını hızlandırırdı bilmem neden
Söyle bunlar unutulabilirmi hiç ebediyyen

Arasıra aramızda tartışmalar olurdu tabi
Ama asla bir kavgaya dönüşmezdi ebedi
Sakin sakin dururken tartışmayı sevmezdi
Edep ve ahlak kurallarına riayet edelim derdi

Aramızda öyle kesin kurallarla anlaşmıştıkki biz
Kimse bize soramazdı ’yoksa küsmüsünüz siz’
Söz vermiştik ölene kadar dost kalacaktık ikimiz
Zaten dostluğun bitmesine dayanamazdı yüreğimiz

O kadar güçlüydü ki bizim dostluğumuzun bağları
Dostluğumuz için yıkabilirdik sanki koca dağları
Bu son cümle oldu her ikimizin ortak kararı
Biz hep dost kalacağız dostluğumuzu yıktırmayacağız..


Mustafa KAPLAN

2002