Ey can
Güven diyorsun
Güvenmemi bekliyorsun
Öyle ümit ederek kal ediyorsun
Ve fakat neye mal olacağını bilmiyorsun

Hep güvendik
Samimiyetimizi hasrettik
İnsandır dedik, gönlümüzde yer verdik
Elimizden geleni, esirgemedik, iyilik dedik
En ummadığımız anda ne acı bir darbe yedik

Artık hasbilik
Dirlik içinde birlik çok zor
Nefse o kadar itibar ediliyor ki
Tahayyül edemeyenler için nasıl bir sor
Hesapsız heyecan, heves, heva elbet yolda kor

Nefs yaşlanmaz
Hatta asla bir sınırda tanımaz
Hissiyatı okşayan her murada sessiz kalmaz
Mizan, aklın, vicdanın dirliğinde yoksa bakmaz
İrade insana bahşedilmiştir, imtihan unutulmaz

İnsan kimi an
Zafiyetlerine kapı aralıyor
İçinde saklı duran hevesleri yaşıyor
O vakit haz tüm hissiyatı kuşatıyor, kan istiyor
Ah etmek kar etmiyor, heves yarı yolda koyuyor

Can ne ister
Yaşamaktan ötesi keder
Nefs her cezbine meftun olduğunu çeker
Hissiyat sağanağını derinden etkiler, gönül ister
Fakat caiz olmayan her yol, ruh ve kalp için beter

Allah affeder
Mağfiret elbette onundur der
İstiğfar ederek, arınırıma meyleder
İnsanlık süreci samimiyet ve sadakatle itibar eder
Gaflet ve delaleti tercih edenleri ancak pişkinliğe iter

Her insan
Umduğunu bulamaz
Her umutta bahtında şevkle açmaz
Sinenin meftun olduğu hüzün hali hiç bırakmaz
Ruhun hicran damlaları ne zaman yalnız kalsan unutmaz


Mustafa CİLASUN