bıraktığın yerdeyim kızan

gönlü küs ömrü hüzzam çalıyor her gece kızanının

bilse nerede bir mavi yokuş
tırmanacak tutmayan dizlerine bakmadan

ama heyhat ki heyhat
duman bürümüş

sis sarmış her yeri

sus çökmüş yürekle
çıkma istersen gri yollara
ardından iten itene

işte ahvalim kızan
yangın yerinden arta kalan
virane bahçenin solan gülleri
savurmuş hoyrat eller arta kalan külleri

kızan ne güzeldi gecelerimiz
gölgelerle konuşurken

tadına doyulmazdı hasbihallerimizin

sen bana yabancı
ben sana el

ne zaman ki silah icat edildi
mertlik bozuldu

e kızan mübarek olsun
hem sana hem bana

yalnız da ağlanmıyor ki

bak dinle
bir türkü çığırıyor gökte ay

dinle kızan sanki bana sesleniyor

her an her saat
mavi kelebekler bir bir düşüyor
binlercesi can çekişiyor yüreğimde

o ses

sela sesi gibi geliyor kulağıma

ne garip değil mi kızan
kelebekler ağıt yakıyor sanki derinlerde bir yerde

yüreğim mezarlık kadar

sessiz

bir ses beni çağırıyor

... üç noktadır insanın kimi zaman hayatı


susar kimi zaman insan

susar

sesi duyulmaz zira

ta ki

dokunur yürege hazmedemez

kusar

şiir olur

kusamaz kimi zaman insan

ülser olur

kanser olur

ve öyle bir şişer ki

kimi zaman insan

mevta olur

el fatiha

der bir ses

ve

kesilir nefes ...

bedenin ölümüne benzemez ruhun ölümü

tavşanın dağa küsmesine benzer çoğu zaman

hep içine kanarsın

hep içine yanarsın volkanlar içine akıtır lavları

yarasına duaları melhem yapanlara özenirsin

alnını yere çakasın gelir kimi zaman

seccadene dökülür göz pınarların

yakarak yalar yanağını süzülen gözyaşların

ellerini kaldırıp semaya

yakarışın gelir kimi zaman

لاَ تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنَا