Yersizmiş dedim yersiz kalbi kemiren şüphe
Her işte bir art niyet aramak da niyeyse
Ben de böyle biriyim içte hep bir endişe
Zira takat mi kaldı hüsranla uğraşmaya
Bet beniz atmış halde kaş çatıp dolaşmaya


Hiç kimseden beklentim yok desem yalan değil
Ufacık kuşkun varsa yansın tutuşsun bu dil
Son raddeye gelmeden gıkım çıkmaz bunu bil
İmkân olsa her şeyi bir başıma yapardım
Ve bir çıkar yol bulup ilk oraya sapardım


İnsana itimadım günbegün azalırken
Dimağım allak bullak hayatı baz alırken
Şu riyakâr dünyadan usulca süzülürken
Serde bedbaht düşünce teke tek savaşsa da
Fikrimi kim bilecek benimle uğraşsa da


Cihanı dar eyleyen zalime yâr oldukça
Yardıma muhtaç iken istemek zor oldukça
İki göz, bir serâbın peşinde nâr oldukça
Er geç hatırlayacak bir insan olduğunu
Göz alıcı renklerde nasıl kaybolduğunu


Pişmanlıkla boğsam da lisanı her yorumda
Sözlerim kifayetsiz kalıyor şu durumda
Bi-çare sallanırken o mel’un uçurumda
Merhamet ummaz iken sen dâhil hiçbir kuldan
Sımsıkı kavramıştın bir anda iki koldan.


Henüz çıkmayan candan umut kesilmez sözü
Eyleme dökülmeden avutmamıştı özü
İçim gam yemeyecek gördüm ya artık düzü
Ve nihayet bana da uğradı bak itibar
O anda firar etti dudağımdan intizar.....




17 Nisan 2014 / NÜS