güneş saklanırken alaca karanlığa
bir hüzün akar ellerime
yolunu şaşırmış bir yalnızlık
aklımın sınırlarını zorlar
benden götürür bildiğim doğruları

ey gözlerimde kalan son umut damlası
kaç acı demledim gecenin karasında
kaç feryatı susturdum yetim çığlıklarımda
kaç yenilginin bozgununa uğradım
her yenilgim kendi yüreğimin savaş meydanıydı

avuçlarımda konaklar yorgun bir kuş
kanatlarına umutlarım takılı kalmış
kırkıncı kapıyı da kırdım kırkımdan sonra
ve yürüyemediğim yollar kaldı ardımdan
bir isyan büktü boynunu gözlerimde
kimsecikler yoktu yüreğimin ıssızlığında
yorgundum,suskundum
avuçlarımda bir kuş ölüsü
gagasında asılı kalmıştı hayallerim

bir ben gelir çakılı kalır karşımda
içimin ırmağına dökülür dilimde bir hazan
yapraklarını döker özlemlerimin kıyısına
dilim giyinir tüm susmaları
ağzımdan soyunur tüm kelimelerim
bir yalnızlık kanat çırpar ömür kafesimde....